گفتم: خدایا، چه کنم با این زندگی؟!! با این روزگار سیاه؟!!
گفت: لبخند بزن . . . لبخندی زیبا!!
گفتم: اگر قهقهه هم بزنم، آن قدر دنیا تیره و تاریک شده که هیچ کس خنده ام را نمی بیند!!
گفت: رنگش کن!!! دنیا را با شادی هایت رنگ کن!!



و اینگونه خداوند به من رنگ زندگی را بخشید . . . رنگ شادی را . . . رنگ عشق را . . .



ولی قبل از آنکه شروع به رنگ کاری کنم، قانون آن را به من گوشزد کرد:
یادت باشد که زندگی مانند دفتر نقاشی کودکیت است که هر وقت نقاشیت را دوست نداشتی، ورق بزنی!!
ولی این دفتر 40 برگ، 60 برگ یا 80 برگ هم که باشد، تمام می شود!!




پس آن قدر خوب رنگ کن تا وقتی برگه های دفترت پر شد،
خودم زیر آن را امضا بزنم و بنویسم:

صد آفرین بنده ی خوبم